می باید رفت.. صائب تبریزیدر سال 1968 مسابقات در شهر مکزیکوسیتی برگزار شد.
در آن سال مسابقه دو ماراتن یکی از شگفت انگیزترین مسابقات دو در جهان بود.
دو ماراتن در تمام المپیک ها مورد توجه همگان است و مدال طلایش گل سر سبد مدالهای المپیک .
این مسابقه به طور مستقیم در5 قاره جهان پخش می شود.
کیلومتر آخر مسابقه بود دوندگان رقابت حساس و نزدیکی با هم داشتند،نفس های آنها به شماره افتاده بود،زیرا آنها 42 کیلومتر و195 متر مسافت را دویده بودند.
دوندگان همچنان با گامهای بلند و منظم پیش می رفتند.
چقدر این استقامت زیبا بود.
هر بیننده ای دلش میخواست که این اندازه استقامت و توان داشته باشد.دوندگان،قسمت آخر جاده را طی کردند و یکی پس از
دیگری وارد استادیوم شدند.استادیوم مملو از تماشاچی بود و جمعیت با وارد شدن دوندگان ، شروع به تشویق کردند.
رقابت نفس گیر شده بود و دونده شماره ......چند قدمی جلوتر از بقیه بود.دوند ها تلاش می کردند تا زودتر به خط پایان برسند
بالاخره دونده شماره ..... نوار خط پایان را پاره کرد.
استادیوم سرا پا تشویق شد. فلاش دوربین خبرنگاران لحظه ی امان نمی داد و دونده ها ی بعدی یکی یکی از خط پایان گذشتند و بعضی هاشان بلا فاصله بعد از عبور ازخط پایان چند قدم جلوتر از شدت خستگی روی زمین ولو شدند.
اسامی وزمان های به دست امده نفرات برترازبلندگوها اعلام شد.
نفراول دوساعت و...درهمین حال دوندگاه دیگرازراه رسیدندوازخط پایان گذشتنددرطول مسابقه دوربین هابارها نفراتی رانشان دادکه ازدویدن وادامه مسابقه منصرف شدند و از مسیرمسابقه بیرون امدند.
به نظرمیرسید که اخرین نفرهمازخط پایان ردشده است وداوران ومسوولین برگزاری میروند تا علائم مربوط به مسابقه ماراتن وخط پایان راجمع اوری کنند جمعیت هم ارام ارام استادیوم راترک میکنند اما بلندگوی استادیوم به داوران اعلام میکند که خط پایان را ترک نکنند
گزارش رسیده که هنوز یک دونده دیگرباقی مانده.همه سرجای خودبرمیگردندوانتظاررسیدن نفراخر رامیکشنددوربین های مستقردرطول جاده تصویراورابه استادیوم مخابره میکنندازروی شماره پیراهن اواسم اورا می یابند (جان استفن اکواری) دونده سیاه پوست اهل تانزانیا است.
که ظاهرابرایش مشکلی پیش امده لنگ میزندوپایش بانداژ شده بود .
2 کیلومتر تا خط پایان فاصله داشت و احتمال این که از ادامه مسیر منصرف شود زیاد بود.
نفس نفس می زد احساس درد در چهره اش نمایان بود لنگ لنگان و آرام می آمد ولی دست بردار نبود.
چند لحظه مکث کرد ودوباره راه افتاد .
چند نفر دوراورا می گیرند تا از ادامه مسابقه منصرفش کنند ولی او با دست آن ها را کنار می زند وبه راه خود ادامه می دهد. داوران طبق مقررات حق ندارند قبل از عبور نفر آخر از خط پایان محل مسابقه را ترک کنند.
جمعیت هم همان طور منتظر است و محل مسابقه را با وجود اعلام نتایج ترک نمی کند .
جان هنوز مسیر مسابقه را ترک نکرده وبا جدیت مسیر را ادامه می دهد. خبرنگاران بخش های مختلف وارد استادیوم شده اند و جمعیت هم به جای اینکه کم شود زیاد تر می شود ! جان استفن با دست های گره کرده و دندان های به هم فشرده و لنگ لنگان ، اما استوار ،همچنان به حرکت خود به سوی خط پایان ادامه می دهد او هنوز چند
کیلومتری با خط پایان فاصله دارد آیا او می تواند مسیر را به پایان برساند؟
خورشید در مکزیکوسیتی غروب می کند و هوا روبه تاریکی میرود. بعد از گذشت مدتی طولانی ، آخرین شرکت کننده دوی ماراتن به استادیوم نزدیک می شود ، با ورود او به استادیوم جمعیت از جا بر می خیزد چند نفر در گوشه ای از استادیوم شروع به تشویق می کنند وبعد انگار از نقطه موجی از کف زدن حرکتمیکند وتمام استادیوم را فرا میگیرد چه غوغایی برپا میشود.
40 یا 50 متر بیشتر تا خط پایان نمانده او نفس زنان می ایستد و خم میشود و دستش را روی ساق پاهایش می گذارد ، پلک هایش را فشار می دهد نفس می گیرد ودوباره با سرعت بیشتری شروع به حرکت می کند.
شدت کف زدن جمعیت لحظه به لحظه بیشتر میشود.خبرنگاران در خط پایان تجمع کرده اند. وقتی نفرات اول از خط پایان گذشتند استادیوم اینقدر شور و هیجان نداشت.
نزدیک و نزدیکتر می شود واز خط پایان میگذرد.
خبرنگاران ، یه سوی او هجوم میبرند نور پی در پی فلاش ها استادیوم را روشن کرده است انگار نه انگار که دیگر شب شده بود. مربیان حوله ای بر دوشش می اندازند او دیگر توان ایستادن را ندارد ، می افتد.آن شب مکزیکوسیتی و شاید تمام جهان از شوق حماسه جان ، تا صبح نخوابید. جهانیان از او درس بزرگی آموختند و آن اصالت حرکت ،مستقل ازنتیجه بود.
او یک لحظه به این فکر نکرد که نفر آخر است. به این فکر نکرد که برای پیشگیری از تحمل نگاه تحقیر آمیز دیگران به خاطر آخربودن میدان را خالی نکرد.
او تصمیم گرفته بود که این مسیر را طی کند ، اصالت تصمیم او و استقامتش در اجرای تصمیمش باعث شد تا جهانیان به ارزش جدیدی توجه کنند ارزشی که احترامی تحسیس برانگیز به دنبال داشت. فردای مسابقه مشخص شد که جان از همان شروع مسابقه به زمین خورده وبه شدت آسیب دیده است.
او در پاسخگویی به سوال خبرنگاری که پرسیده بود، چرا با آن وضع ودرحالی که آخر بودید از ادامه مسابقه منصرف نشدید ؟ ابتدا فقط گفت : برای شما قابل درک نیست ! وبعد در برابر اصرار خبرنگار ادامه داد :
مردم کشورم مرا 5000مایل تا مکزیکوسیتی نفرستاده اند که فقط مسابقه را شروع کنم ، فرستاده اند که آن را به پایان برسانم .
داستان "جان استفن " از آن پس در میان تمامم ورزشکاران سینه به سینه نقل شد......
حالا آیا یادتان هست که نفر اول برنده مدال طلای همان مسابقه چه کسی بود ؟؟؟
برای تغییر دادن زندگی یک لحظه هم از حرکت متوقف نشوید حتیاگر توان حرکت کردن را ندارید آرام آرام به حرکت خود ادامه دهید در نهایت به مقصد خود خواهید رسید .
فقط کافیست که تصمیم خود را بگیریم